"Το ποσοστό ιδιοκατοίκησης στις ΗΠΑ, το οποίο είχε σκαρφαλώσει στο επίπεδο-ρεκόρ 69,4% το 2004, υποχωρεί εκεί όπου ήταν πριν δυο δεκαετίες, πριν η στεγαστική φούσκα σκάσει, χρεωκοπήσει και πετάξει έξω από τα σπίτια τους εφτά εκατομμύρια αμερικανούς. Με την ιδιοκατοίκηση στο 65% και τις αξίες των ακινήτων να ανεβαίνουν, η κατασκευαστική βιομηχανία και οι ενώσεις καταναλωτών πιέζουν τους νομοθέτες να δώσουν στο αμερικανικό όνειρο μεγαλύτερο περιεχόμενο, εξασφαλίζοντας ότι τα νέα πρότυπα στεγαστικών δανείων, τα οποία σχεδιάστηκαν για να αποφευχθεί μια νέα κατάρρευση, είναι αρκετά ευέλικτα ώστε περισσότερες οικογένειες να μπορούν να επωφεληθούν από την ανάκαμψη. Οι ρυθμιστικές αρχές κλίνουν στο να προτείνουν μια ηπιώτερη εκδοχή τού κανόνα που απαιτεί από τις τράπεζες να διατηρούν ένα μερίδιο στα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου τα οποία τιτλοποιούν.
Οι νομοθέτες που διαμορφώνουν σήμερα την στεγαστική πίστη, επιδιώκουν να μειώσουν τον ρόλο της κυβέρνησης στην διατήρηση επιτοκίων προσιτών στους πιο ριψοκίνδυνους δανειολήπτες, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι η απόκτηση σπιτιού θα είναι προσιτή στις μειονότητες και σε όσους αγοράζουν σπίτι για πρώτη φορά, δηλαδή σε όσους θα ωφελούνταν από την ανάκαμψη της αγοράς ακινήτων, καθώς τα κόστη δανεισμού αυξάνονται σε σχέση με το ιστορικό χαμηλό τους...."
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από άρθρο του Bloomberg της 30ης Ιουλίου με τίτλο "Το αμερικανικό όνειρο υποχωρεί, όπως η ιδιοκατοίκηση, στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 18 ετών" (σημ.: αν προσέξετε τον διασύνδεσμο, θα διαπιστώσετε ότι ο αρχικός τίτλος του άρθρου έλεγε "έσβησε" αντί "υποχωρεί"). Αν προσπαθήσουμε να διαβάσουμε πίσω από τις λέξεις, θα ανακαλύψουμε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Κατ' αρχάς, αμφισβητώ έντονα ότι το επίπεδο-ρεκόρ 69,4% σημειώθηκε το 2004, μιας και είναι δεδομένο ότι το πάρτυ με τα ακίνητα στις ΗΠΑ κράτησε ίσαμε τις αρχές του 2007 ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 74. Τραπεζική απληστία"). Συνεπώς, αν το 69,4% ειναι ρεκόρ, κατά πάσα πιθανότητα δεν σημειώθηκε το 2004 ενώ, αν σημειώθηκε το 2004, δεν αποτελεί ρεκόρ.
Εν πάση περιπτώσει, ας μείνουμε στο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο από το 69,4% των πολιτών που έμεναν σε δικό τους σπίτι, φτάσαμε στο 65%. Όπως λένε τα στοιχεία, ο πληθυσμός των ΗΠΑ ξεπερνάει σήμερα τον αριθμό των 316,3 εκατομμυρίων. Συνεπώς, η υποχώρηση της ιδιοκατοίκησης κατά 4,4 ποσοστιαίες μονάδες αντιστοιχεί σε περίπου 14 εκατομμύρια και όχι σε 7 εκατομμύρια όπως λέει το δημοσίευμα. Όμως, το δημοσίευμα δεν λέει ψέμματα. Απλώς, ο πληθυσμός των ΗΠΑ αυξήθηκε από το 2007 έως το 2013 κατά 7 εκατομμύρια ανθρώπους. Επομένως, το συμπέρασμα είναι απλό: αφού 7 εκατομμύρια κάτοικοι των ΗΠΑ έχασαν τα σπίτια τους, από τα 7 εκατομμύρια που προστέθηκαν στον πληθυσμό κατά την τελευταία εξαετία κανένας δεν κατάφερε να αποκτήσει δικό του σπίτι! Απλά μαθηματικά.
Πάμε τώρα να δούμε πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα από το κράτος. Μια δίκαιη, ευνομούμενη πολιτεία θα επικεντρωνόταν στο γεγονός ότι οι πολίτες της όχι μόνο αδυνατούν να αποκτήσουν ένα σπίτι αλλά πολλοί χάνουν κι αυτό που έχουν. Όμως, για το αστικό καθεστώς των ΗΠΑ, το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι η αγορά ακινήτων έχει νεκρωθεί, δηλαδή στο ότι οι κατασκευαστικές εταιρείες δεν μπορούν να αναπαράξουν κέρδη. Αν προσέξετε λίγο, θα διαπιστώσετε ότι ο προβληματισμός που αναπτύσσεται στις ΗΠΑ θυμίζει τον προβληματισμό που αναπτύσσεται στην Ελλάδα: η αγορά ακινήτων έχει πατώσει και πρέπει να γίνει κάτι για να ξαναπάρει μπρος.
Με απλά λόγια, το κράτος δεν νοιάζεται αν οι πολίτες του διαθέτουν ένα κεραμίδι για να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω. Νοιάζεται για το αν αυτοί οι πολίτες μπορούν να πάρουν δάνειο για να αποκτήσουν αυτό το κεραμίδι. Στο φινάλε, δηλαδή, νοιάζεται γι' αυτόν για τον οποίον νοιαζόταν πάντα: για τις τράπεζες. Άλλωστε, γιατί προώθησε την μείωση του φόρου μεταβίβασης από 11%-13% σε 3%-4%; Σου λέει: αφού, όταν απελευθερωθούν οι κατασχέσεις, οι τράπεζες θα πάρουν χιλιάδες σπίτια από τον κοσμάκη, ας μη πληρώσουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε φόρους μεταβίβασης! Το κεφάλαιο νά 'ναι καλά κι ο κοσμάκης ας μην έχει ούτε κεραμίδι...
Πάμε να δούμε τώρα τι σημαίνει "επιτόκιο προσιτό σε ριψοκίνδυνους δανειολήπτες". Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" και στο κεφάλαιο που προαναφέραμε, είδαμε πώς λειτουργούσαν αυτά τα επιτόκια. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι τα "μεγάλα κεφάλια" προτείνουν ως λύση στο σημερινό πρόβλημα αυτήν ακριβώς την διαδικασία η οποία οδήγησε στην έκρηξη της φούσκας τού 2007, στην κατάρρευση του τραπεζικού οικοδομήματος των ΗΠΑ και στην πτώχευση εκατομμυρίων πολιτειακών νοικοκυριών.
Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να κλείσω το σημερινό κείμενο με ένα απόσπασμα από παλιότερο κείμενο αυτού του ιστολογίου, από την σειρά "Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού". Γράφαμε τότε, αναφερόμενοι στην Ανατολική Γερμανία:
"...Όμως, πάνω στην ειρωνεία τους, οι «ερευνητές» ξέχασαν να πουν μερικά πράγματα. Όπως π.χ. ότι η Γερμανική Λ.Δ. χτίστηκε δίχως καμμιά εξωτερική βοήθεια, πάνω σε ασύλληπτα ερείπια: το 30% των αστικών κατοικιών ήταν κατεστραμμένο από τον πόλεμο. Αυτό το ποσοστό έφτανε το 50% στις μεγάλες πόλεις και το 80% σε ορισμένες πόλεις που δέχτηκαν ανελέητους βομβαρδισμούς (όπως η Δρέσδη). Επίσης, οι "αντικειμενικοί" δημοσιογράφοι δεν μας είπαν ποτέ ότι, μέσα στα 40 χρόνια ύπαρξής της, η Γερμανική Λ.Δ. έχτισε 4.600.000 λαϊκά διαμερίσματα, τα οποία παραχώρησε στους εργαζόμενους. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, κάθε χρόνο 115.000 οικογένειες εργαζομένων αποκτούσαν στέγη! Δυστυχώς, βέβαια, λόγω της ανεπάρκειας του κομμουνιστικού καθεστώτος, κανένα απ' αυτά τα διαμερίσματα δεν διέθετε τζακούζι..."
Αυτά γίνονταν στην Ανατολική Γερμανία. Στις ΗΠΑ, ο κόσμος μάθαινε να απεχθάνεται τον κομμουνισμό διότι, αν έρχονταν οι κομμουνιστές, θα τους έπαιρναν τα σπίτια. Κατά μία έννοια, γλίτωσαν από τους κομμουνιστές: τα σπίτια τούς τα παίρνουν οι καπιταλιστές...
Οι νομοθέτες που διαμορφώνουν σήμερα την στεγαστική πίστη, επιδιώκουν να μειώσουν τον ρόλο της κυβέρνησης στην διατήρηση επιτοκίων προσιτών στους πιο ριψοκίνδυνους δανειολήπτες, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι η απόκτηση σπιτιού θα είναι προσιτή στις μειονότητες και σε όσους αγοράζουν σπίτι για πρώτη φορά, δηλαδή σε όσους θα ωφελούνταν από την ανάκαμψη της αγοράς ακινήτων, καθώς τα κόστη δανεισμού αυξάνονται σε σχέση με το ιστορικό χαμηλό τους...."
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από άρθρο του Bloomberg της 30ης Ιουλίου με τίτλο "Το αμερικανικό όνειρο υποχωρεί, όπως η ιδιοκατοίκηση, στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 18 ετών" (σημ.: αν προσέξετε τον διασύνδεσμο, θα διαπιστώσετε ότι ο αρχικός τίτλος του άρθρου έλεγε "έσβησε" αντί "υποχωρεί"). Αν προσπαθήσουμε να διαβάσουμε πίσω από τις λέξεις, θα ανακαλύψουμε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία.
Κατ' αρχάς, αμφισβητώ έντονα ότι το επίπεδο-ρεκόρ 69,4% σημειώθηκε το 2004, μιας και είναι δεδομένο ότι το πάρτυ με τα ακίνητα στις ΗΠΑ κράτησε ίσαμε τις αρχές του 2007 ("Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού - 74. Τραπεζική απληστία"). Συνεπώς, αν το 69,4% ειναι ρεκόρ, κατά πάσα πιθανότητα δεν σημειώθηκε το 2004 ενώ, αν σημειώθηκε το 2004, δεν αποτελεί ρεκόρ.
Εν πάση περιπτώσει, ας μείνουμε στο δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο από το 69,4% των πολιτών που έμεναν σε δικό τους σπίτι, φτάσαμε στο 65%. Όπως λένε τα στοιχεία, ο πληθυσμός των ΗΠΑ ξεπερνάει σήμερα τον αριθμό των 316,3 εκατομμυρίων. Συνεπώς, η υποχώρηση της ιδιοκατοίκησης κατά 4,4 ποσοστιαίες μονάδες αντιστοιχεί σε περίπου 14 εκατομμύρια και όχι σε 7 εκατομμύρια όπως λέει το δημοσίευμα. Όμως, το δημοσίευμα δεν λέει ψέμματα. Απλώς, ο πληθυσμός των ΗΠΑ αυξήθηκε από το 2007 έως το 2013 κατά 7 εκατομμύρια ανθρώπους. Επομένως, το συμπέρασμα είναι απλό: αφού 7 εκατομμύρια κάτοικοι των ΗΠΑ έχασαν τα σπίτια τους, από τα 7 εκατομμύρια που προστέθηκαν στον πληθυσμό κατά την τελευταία εξαετία κανένας δεν κατάφερε να αποκτήσει δικό του σπίτι! Απλά μαθηματικά.
Πάμε τώρα να δούμε πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα από το κράτος. Μια δίκαιη, ευνομούμενη πολιτεία θα επικεντρωνόταν στο γεγονός ότι οι πολίτες της όχι μόνο αδυνατούν να αποκτήσουν ένα σπίτι αλλά πολλοί χάνουν κι αυτό που έχουν. Όμως, για το αστικό καθεστώς των ΗΠΑ, το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι η αγορά ακινήτων έχει νεκρωθεί, δηλαδή στο ότι οι κατασκευαστικές εταιρείες δεν μπορούν να αναπαράξουν κέρδη. Αν προσέξετε λίγο, θα διαπιστώσετε ότι ο προβληματισμός που αναπτύσσεται στις ΗΠΑ θυμίζει τον προβληματισμό που αναπτύσσεται στην Ελλάδα: η αγορά ακινήτων έχει πατώσει και πρέπει να γίνει κάτι για να ξαναπάρει μπρος.
Με απλά λόγια, το κράτος δεν νοιάζεται αν οι πολίτες του διαθέτουν ένα κεραμίδι για να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω. Νοιάζεται για το αν αυτοί οι πολίτες μπορούν να πάρουν δάνειο για να αποκτήσουν αυτό το κεραμίδι. Στο φινάλε, δηλαδή, νοιάζεται γι' αυτόν για τον οποίον νοιαζόταν πάντα: για τις τράπεζες. Άλλωστε, γιατί προώθησε την μείωση του φόρου μεταβίβασης από 11%-13% σε 3%-4%; Σου λέει: αφού, όταν απελευθερωθούν οι κατασχέσεις, οι τράπεζες θα πάρουν χιλιάδες σπίτια από τον κοσμάκη, ας μη πληρώσουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε φόρους μεταβίβασης! Το κεφάλαιο νά 'ναι καλά κι ο κοσμάκης ας μην έχει ούτε κεραμίδι...
Πάμε να δούμε τώρα τι σημαίνει "επιτόκιο προσιτό σε ριψοκίνδυνους δανειολήπτες". Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" και στο κεφάλαιο που προαναφέραμε, είδαμε πώς λειτουργούσαν αυτά τα επιτόκια. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι τα "μεγάλα κεφάλια" προτείνουν ως λύση στο σημερινό πρόβλημα αυτήν ακριβώς την διαδικασία η οποία οδήγησε στην έκρηξη της φούσκας τού 2007, στην κατάρρευση του τραπεζικού οικοδομήματος των ΗΠΑ και στην πτώχευση εκατομμυρίων πολιτειακών νοικοκυριών.
Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να κλείσω το σημερινό κείμενο με ένα απόσπασμα από παλιότερο κείμενο αυτού του ιστολογίου, από την σειρά "Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού". Γράφαμε τότε, αναφερόμενοι στην Ανατολική Γερμανία:
"...Όμως, πάνω στην ειρωνεία τους, οι «ερευνητές» ξέχασαν να πουν μερικά πράγματα. Όπως π.χ. ότι η Γερμανική Λ.Δ. χτίστηκε δίχως καμμιά εξωτερική βοήθεια, πάνω σε ασύλληπτα ερείπια: το 30% των αστικών κατοικιών ήταν κατεστραμμένο από τον πόλεμο. Αυτό το ποσοστό έφτανε το 50% στις μεγάλες πόλεις και το 80% σε ορισμένες πόλεις που δέχτηκαν ανελέητους βομβαρδισμούς (όπως η Δρέσδη). Επίσης, οι "αντικειμενικοί" δημοσιογράφοι δεν μας είπαν ποτέ ότι, μέσα στα 40 χρόνια ύπαρξής της, η Γερμανική Λ.Δ. έχτισε 4.600.000 λαϊκά διαμερίσματα, τα οποία παραχώρησε στους εργαζόμενους. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, κάθε χρόνο 115.000 οικογένειες εργαζομένων αποκτούσαν στέγη! Δυστυχώς, βέβαια, λόγω της ανεπάρκειας του κομμουνιστικού καθεστώτος, κανένα απ' αυτά τα διαμερίσματα δεν διέθετε τζακούζι..."
Αυτά γίνονταν στην Ανατολική Γερμανία. Στις ΗΠΑ, ο κόσμος μάθαινε να απεχθάνεται τον κομμουνισμό διότι, αν έρχονταν οι κομμουνιστές, θα τους έπαιρναν τα σπίτια. Κατά μία έννοια, γλίτωσαν από τους κομμουνιστές: τα σπίτια τούς τα παίρνουν οι καπιταλιστές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου