Οφείλω μια μεγάλη συγγνώμη στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου. Χτες, πάνω στην πρεμούρα μου να πανηγυρίσω για τον εντυπωσιακό ανασχηματισμό τής κυβέρνησής μας, ξέχασα να σημειώσω μια από τις επιτυχέστερες πρωθυπουργικές επιλογές: την τοποθέτηση του απαυγάσματος των δημοσιογράφων, της επιτομής τής ανεξάρτητης σκέψης και της κορυφής των πολιτικών αναλυτών τού τόπου, του Παντελή Καψή, στον νεότευκτο θώκο τού υφυπουργού δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Μικρή παρένθεση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο σωστός τίτλος, προκειμένου να ταιριάζει και με την σχεδιαζόμενη ΝΕΡΙΤ, θα έπρεπε να ήταν κάτι σε "υφυπουργός ραδιοϊντερνετηλεόρασης" ή, έστω, "υφυπουργός ραδιοτηλεΐντερνετ". Ίσως-ίσως, ακόμη κι αυτό το μάλλον ξενέρωτο ΝΕΡΙΤ θα μπορούσε να γίνει κάπως πιο πιασάρικο ως ΝΤΕΡΤΙ (Νέα Τέλεια Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση Ίντερνετ). Οι επικοινωνιολόγοι τής κυβέρνησης θέλουν πολλή δουλειά... Κλείνει η παρένθεση.
Χτες, λοιπόν, ξέχασα -κατ' ασυγχώρητον τρόπον- να αναφερθώ στον αδερφό τού Μανώλη. Για να αναπληρώσω το δυσβάσταχτο κενό, θα δώσω σήμερα τον λόγο στον ίδιο τον αδέσμευτο, δημοκράτη, προοδευτικό και ριζοσπάστη δημοσιογράφο:
Να το κάνουµε Αρκάδι λοιπόν. Να πούµε «όχι» στη βοήθεια, να γυρίσουµε στη δραχµή, να ανακτήσουµε επιτέλους την εθνική µας ανεξαρτησία και ας είµαστε φτωχοί! ∆ύο χρόνια µετά την υπογραφή του µνηµονίου η συζήτηση στην Ελλάδα µοιάζει να βρίσκεται ακόµη στο µηδέν. Οχι µόνο δεν έχουµε καταφέρει να οµονοήσουµε σε τίποτε, αλλά αντιθέτως όλο και πιο πολλοί µοιάζει να αµφισβητούν στον πυρήνα της την προσπάθεια που γίνεται για να αποφύγουµε τη χρεοκοπία. (...) ∆εν είναι δύσκολο να καταλάβει βέβαια κανείς γιατί τέτοιες θεωρίες έχουν πέραση. Στενάζει σχεδόν όλη η Ελλάδα από τα σκληρά µέτρα. Οι αντιδράσεις δεν προκαλούνται γιατί είµαστε υπό κατοχή, αλλά γιατί θίγονται τα συµφέροντα και πλήττεται το βιοτικό επίπεδο εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Χωρίς το οικονοµικό κόστος δεν θα συζητούσαµε καν για το µνηµόνιο. Και αν θέλουµε να είµαστε ειλικρινείς, τα συνδικάτα κηρύσσουν επανάσταση για την εργασιακή εφεδρεία, δεν κουνήθηκε κανένας όµως για τους 400.000 ανέργους του ιδιωτικού τοµέα που αυτοί πράγµατι µπορεί να µην έχουν στον ήλιο µοίρα. Το πραγµατικό ερώτηµα λοιπόν είναι αν θα είµαστε καλύτερα όταν θα γίνουµε Κούγκι. (...) ∆υστυχώς, όπως µας υπενθύµισε και ο ευρωπαίος τραπεζίτης, έχουµε µπροστά µας µαραθώνιο. Αλλωστε το είπε και ο ποιητής: η δουλειά κάνει τους άντρες... ("Να γίνουμε Κούργκι λοιπόν...", Τα Νέα, 16/10/2011)
Προσέξτε πώς αρχίζει να χτίζεται η γνωστή σπέκουλα που ακούσαμε τις τελευταίες μέρες ("μας πείραξαν οι δυόμισι χιλιάδες απολύσεις στην ΕΡΤ αλλά για ενάμισι εκατομμύριο ανέργους δεν μιλάει κανένας"). Αλλά ας συνεχίσουμε:
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια απεργία στη ΔΕΗ και στην κατάληψη των γραφείων της εταιρείας ώστε να μπλοκάρουν τους λογαριασμούς και να μη μπορεί να εισπράξει η κυβέρνηση το τέλος στα ακίνητα; Και ποια η διαφορά ανάμεσα στην απεργία των εργαζομένων στην Αυτοδιοίκηση και στην κατάληψη της χωματερής ώστε να μη μπορεί να γίνεται η αποκομιδή των σκουπιδιών; Ημέρα με τη νύχτα. Γιατί στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για την άσκηση ενός δικαιώματος με όλες τις συνέπειες και το ρίσκο που έχει. Στη δεύτερη πρόκειται για έναν ανοικτό εκβιασμό όπου κάποιες κοινωνικές ομάδες επιχειρούν να αξιοποιήσουν τη δύναμη που έχουν λόγω θέσης ή -ακόμα χειρότερα- διορισμού με όμηρο συνήθως την κοινωνία. (...) Στην προοδευτική «ταξική» ιδεολογία της μεταπολίτευσης έχει κυριαρχήσει η άποψη ότι το τελικό αποτέλεσμα μετράει μόνο, ότι τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ιστορικά, κατά μια έννοια αυτή η άποψη έχει δικαιωθεί. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται ακριβώς για τη λογική που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Γιατί χτίσαμε μια κοινωνία στην οποία η ευημερία κάθε κοινωνικής ομάδας στηρίχθηκε στο μερίδιο της πίτας που μπορούσε να αποσπάσει από το κράτος. ("Πρόθυμοι ναυαγοί", Το Βήμα, 14/10/2011)
Είναι πολύ απλό: για τον Παντελή Καψή, δεν νοείται συλλογική αντίδραση. Άλλωστε, προσέξτε ότι ο όρος "ταξικός" χρησιμοποιείται εντός εισαγωγικών. Κατανοητό; Πάμε τώρα παρακάτω, σε ένα άρθρο που γράφτηκε την εποχή των "αγαναχτισμένων":
...αν αγανακτούμε σήμερα με το Μνημόνιο και τις περικοπές μπορούμε πολύ καλά να φανταστούμε τι θα γίνει αύριο αν οι ασθενείς δεν μπορούν να προμηθευτούν το φάρμακό τους, αν παγώσουν οι καταθέσεις ή αν προμηθευόμαστε τη βενζίνη με δελτίο. (...) Φυσικά δεν είναι αναπόφευκτο να χρεοκοπήσουμε. Ακόμα και σήμερα τα πράγματα μπορεί να αντιμετωπιστούν . Αρκεί να αποφασίσει η κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της, δηλαδή να κυβερνήσει. Αναγκαία η συναίνεση, ακόμα καλύτερη η συνεργασία και όλοι θα ευχόμασταν να είχαν ευδοκιμήσει οι προσπάθειες συνεννόησης. Προέχει όμως να κυβερνηθεί η χώρα. Να ψηφιστεί δηλαδή το «μεσοπρόθεσμο», να συμφωνηθεί η βοήθεια και να ξεκινήσουν αμέσως οι αλλαγές που χρειάζονται από μια νέα κυβέρνηση που να μπορεί να τις πραγματοποιήσει... ("Επιτέλους κυβερνήστε!", Το Βήμα, 16/6/2011).
Καθ' ότι, αν δεν σε τρομοκρατήσει ένας περισπούδαστος και βαθυστόχαστος αναλυτής, ποιός θα σε τρομοκρατήσει; Ο περιπτεράς της γωνίας; Όμως, ο αρθρογράφος συνεχίζει το κείμενό του με τρόπο αξιοπρόσεκτο για τις συμβουλές του που θυμίζουν προβλέψεις:
Απαραίτητη προϋπόθεση η αξιοποίηση των έμπειρων στελεχών του ΠΑΣΟΚ στα οποία θα πρέπει να δοθεί ουσιαστικός ρόλος. Χωρίς συλλογικές διαδικασίες και ισχυρό πολιτικό κέντρο καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει. Καλή η ανανέωση και οι δοκιμές σε καιρό πολέμου όμως οι πειραματισμοί είναι επικίνδυνοι. Οι φίλοι δεν αρκούν. Ιδίως όταν οι πρώτοι που θα πρέπει να πειστούν είναι οι βουλευτές του ΠαΣοΚ. Εξίσου σημαντικό, ωστόσο, είναι να μετάσχουν προσωπικότητες με ευρύτερη εμβέλεια τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Είναι το μόνο αντίδοτο στην πληγωμένη αξιοπιστία της κυβέρνησης. Χωρίς όλα αυτά, χωρίς άμεση κινητοποίηση, είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να αποφύγουμε τον «ξαφνικό θάνατο» (...) Ποιος μπορεί όμως να πάρει σήμερα το ρίσκο των εκλογών; (στο ίδιο).
Όταν ο Παντελής έγραφε το παραπάνω άρθρο, ήταν καλοκαίρι του 2011. Πέντε μήνες αργότερα, ο εμπνευσμένος αρθρογράφος θα γινόταν υπουργός επικρατείας στην δοτή κυβέρνηση συνεργασίας ΠαΣοΚ-ΝΔ-ΛαΟΣ, με πρωθυπουργό τον αρχιτραπεζίτη Παπαδήμο. Απολύτως φυσικό...
Αφήνω για το τέλος ένα άρθρο που ο Παντελής δημοσίευσε στην Εφημερίδα "΄Εθνος" την περασμένη Κυριακή, δηλαδή την παραμονή τής υπουργοποίησής του (εντελώς συμπτωματικά!). Το άρθρο είχε τίτλο "Η απόφαση του Κουβέλη και το εκκρεμές του Κύρκου" και ο διασύνδεσμος που σας δίνω για διασταύρωση θα σας βγάλει στο προσωπικό ιστολόγιο του μεγαλοδημοσιογράφου, επειδή η πρόσβαση σε κείμενα του Καψή στον ιστοτόπο τής εφημερίδας είναι αδύνατη (!) για άγνωστους λόγους. Προσέξτε:
Ο Αντ. Σαμαράς θα έχει σίγουρα μετανιώσει για την απόφασή του να κλείσει αιφνιδιαστικά την ΕΡΤ και να προκαλέσει πολιτική κρίση. Από τη μια στιγμή στην άλλη έβαλε υπό αμφισβήτηση όλα όσα είχαμε πετύχει τη χρονιά που πέρασε. Κι αν δεν ήταν η θαρραλέα στάση του κ. Βενιζέλου σήμερα θα βρισκόμασταν και πάλι ακριβώς εκεί που ήμασταν το 2012 και με το ίδιο δίλημμα: μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, συνέχιση του μνημονίου ή ανοιχτή χρεοκοπία. Το μείζον ζήτημα βέβαια είναι αν η κυβέρνηση θα έχει τη δύναμη να προχωρήσει ή αν σε λίγους μήνες θα βρεθούμε ξανά σε κρίση. Είναι στο χέρι των δύο εταίρων. Οχι μόνο να κάνουν την επανεκκίνηση αλλά να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για μια στρατηγική συμμαχία που θα ξεπερνά τον ορίζοντα της τετραετίας. Αν ο κ. Σαμαράς όμως ξεκίνησε την κρίση, η απόλυτη ευθύνη για την κατάληξή της και για το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε βαρύνει αποκλειστικά τη ΔΗΜΑΡ και τον κ. Φ. Κουβέλη. Ο οποίος απέδειξε με τον πιο χειροπιαστό τρόπο ότι όλη αυτή η φιλολογία για «Αριστερά της ευθύνης» ήταν λόγια του αέρα. Γιατί βέβαια όσο και αν προσπαθήσει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς η τύχη της ΕΡΤ είναι σημαντικότερη από την τύχη της χώρας. Ιδίως όταν και η ΔΗΜΑΡ αναγνωρίζει την ανάγκη ριζικής εξυγίανσής της.
Τα πάντα με δέκα αράδες: μπράβο στον Σαμαρά για τις επιτυχίες "τη χρονιά που πέρασε"- συγχαρητήρια στον Βενιζέλο για την "θαρραλέα στάση" του - μπινελίκι στον Κουβέλη για το "αδιέξοδο" (σ.σ.: είδατε κανένα αδιέξοδο πουθενά;) - πρόσκληση στην κυβέρνηση "να προχωρήσει" και στους δυο εταίρους "να κάνουν την επανεκκίνηση" - ελπίδα πως η συνεργασία ΝΔ-ΠαΣοΚ θα συνεχιστεί και μετά την τρέχουσα τετραετία. Α! Και ο υπέροχος αφορισμός "κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς η τύχη της ΕΡΤ είναι σημαντικότερη από την τύχη της χώρας" (με άλλα λόγια: εμείς νοιαζόμαστε για τον τόπο και η ΕΡΤ να πάει να γαμηθεί).
Όπως εύκολα συνάγεται από όλα τα παραπάνω, η υπουργοποίηση του Παντελή δεν προέκυψε απλώς ως φυσιολογική γέννα αλλά ως αδήριτη ανάγκη. Διάολε, με δεδομένο ότι ο Σίμος ο Ανήσυχος είναι κλεισμένος αλλού, αν δεν γίνει υφυπουργός ραδιοτηλεόρασης αυτός που λέει "δε γαμιέται και η ΕΡΤ...", ποιός θα γίνει;
ΥΓ: Άραγε, εκείνος ο δόλιος ο πατέρας, όταν του είπε η μαμμή πως έκανε αγόρια, της έδωσε ρεγάλο;
Μικρή παρένθεση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο σωστός τίτλος, προκειμένου να ταιριάζει και με την σχεδιαζόμενη ΝΕΡΙΤ, θα έπρεπε να ήταν κάτι σε "υφυπουργός ραδιοϊντερνετηλεόρασης" ή, έστω, "υφυπουργός ραδιοτηλεΐντερνετ". Ίσως-ίσως, ακόμη κι αυτό το μάλλον ξενέρωτο ΝΕΡΙΤ θα μπορούσε να γίνει κάπως πιο πιασάρικο ως ΝΤΕΡΤΙ (Νέα Τέλεια Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση Ίντερνετ). Οι επικοινωνιολόγοι τής κυβέρνησης θέλουν πολλή δουλειά... Κλείνει η παρένθεση.
Χτες, λοιπόν, ξέχασα -κατ' ασυγχώρητον τρόπον- να αναφερθώ στον αδερφό τού Μανώλη. Για να αναπληρώσω το δυσβάσταχτο κενό, θα δώσω σήμερα τον λόγο στον ίδιο τον αδέσμευτο, δημοκράτη, προοδευτικό και ριζοσπάστη δημοσιογράφο:
Να το κάνουµε Αρκάδι λοιπόν. Να πούµε «όχι» στη βοήθεια, να γυρίσουµε στη δραχµή, να ανακτήσουµε επιτέλους την εθνική µας ανεξαρτησία και ας είµαστε φτωχοί! ∆ύο χρόνια µετά την υπογραφή του µνηµονίου η συζήτηση στην Ελλάδα µοιάζει να βρίσκεται ακόµη στο µηδέν. Οχι µόνο δεν έχουµε καταφέρει να οµονοήσουµε σε τίποτε, αλλά αντιθέτως όλο και πιο πολλοί µοιάζει να αµφισβητούν στον πυρήνα της την προσπάθεια που γίνεται για να αποφύγουµε τη χρεοκοπία. (...) ∆εν είναι δύσκολο να καταλάβει βέβαια κανείς γιατί τέτοιες θεωρίες έχουν πέραση. Στενάζει σχεδόν όλη η Ελλάδα από τα σκληρά µέτρα. Οι αντιδράσεις δεν προκαλούνται γιατί είµαστε υπό κατοχή, αλλά γιατί θίγονται τα συµφέροντα και πλήττεται το βιοτικό επίπεδο εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Χωρίς το οικονοµικό κόστος δεν θα συζητούσαµε καν για το µνηµόνιο. Και αν θέλουµε να είµαστε ειλικρινείς, τα συνδικάτα κηρύσσουν επανάσταση για την εργασιακή εφεδρεία, δεν κουνήθηκε κανένας όµως για τους 400.000 ανέργους του ιδιωτικού τοµέα που αυτοί πράγµατι µπορεί να µην έχουν στον ήλιο µοίρα. Το πραγµατικό ερώτηµα λοιπόν είναι αν θα είµαστε καλύτερα όταν θα γίνουµε Κούγκι. (...) ∆υστυχώς, όπως µας υπενθύµισε και ο ευρωπαίος τραπεζίτης, έχουµε µπροστά µας µαραθώνιο. Αλλωστε το είπε και ο ποιητής: η δουλειά κάνει τους άντρες... ("Να γίνουμε Κούργκι λοιπόν...", Τα Νέα, 16/10/2011)
Προσέξτε πώς αρχίζει να χτίζεται η γνωστή σπέκουλα που ακούσαμε τις τελευταίες μέρες ("μας πείραξαν οι δυόμισι χιλιάδες απολύσεις στην ΕΡΤ αλλά για ενάμισι εκατομμύριο ανέργους δεν μιλάει κανένας"). Αλλά ας συνεχίσουμε:
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια απεργία στη ΔΕΗ και στην κατάληψη των γραφείων της εταιρείας ώστε να μπλοκάρουν τους λογαριασμούς και να μη μπορεί να εισπράξει η κυβέρνηση το τέλος στα ακίνητα; Και ποια η διαφορά ανάμεσα στην απεργία των εργαζομένων στην Αυτοδιοίκηση και στην κατάληψη της χωματερής ώστε να μη μπορεί να γίνεται η αποκομιδή των σκουπιδιών; Ημέρα με τη νύχτα. Γιατί στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για την άσκηση ενός δικαιώματος με όλες τις συνέπειες και το ρίσκο που έχει. Στη δεύτερη πρόκειται για έναν ανοικτό εκβιασμό όπου κάποιες κοινωνικές ομάδες επιχειρούν να αξιοποιήσουν τη δύναμη που έχουν λόγω θέσης ή -ακόμα χειρότερα- διορισμού με όμηρο συνήθως την κοινωνία. (...) Στην προοδευτική «ταξική» ιδεολογία της μεταπολίτευσης έχει κυριαρχήσει η άποψη ότι το τελικό αποτέλεσμα μετράει μόνο, ότι τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ιστορικά, κατά μια έννοια αυτή η άποψη έχει δικαιωθεί. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται ακριβώς για τη λογική που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Γιατί χτίσαμε μια κοινωνία στην οποία η ευημερία κάθε κοινωνικής ομάδας στηρίχθηκε στο μερίδιο της πίτας που μπορούσε να αποσπάσει από το κράτος. ("Πρόθυμοι ναυαγοί", Το Βήμα, 14/10/2011)
Είναι πολύ απλό: για τον Παντελή Καψή, δεν νοείται συλλογική αντίδραση. Άλλωστε, προσέξτε ότι ο όρος "ταξικός" χρησιμοποιείται εντός εισαγωγικών. Κατανοητό; Πάμε τώρα παρακάτω, σε ένα άρθρο που γράφτηκε την εποχή των "αγαναχτισμένων":
...αν αγανακτούμε σήμερα με το Μνημόνιο και τις περικοπές μπορούμε πολύ καλά να φανταστούμε τι θα γίνει αύριο αν οι ασθενείς δεν μπορούν να προμηθευτούν το φάρμακό τους, αν παγώσουν οι καταθέσεις ή αν προμηθευόμαστε τη βενζίνη με δελτίο. (...) Φυσικά δεν είναι αναπόφευκτο να χρεοκοπήσουμε. Ακόμα και σήμερα τα πράγματα μπορεί να αντιμετωπιστούν . Αρκεί να αποφασίσει η κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της, δηλαδή να κυβερνήσει. Αναγκαία η συναίνεση, ακόμα καλύτερη η συνεργασία και όλοι θα ευχόμασταν να είχαν ευδοκιμήσει οι προσπάθειες συνεννόησης. Προέχει όμως να κυβερνηθεί η χώρα. Να ψηφιστεί δηλαδή το «μεσοπρόθεσμο», να συμφωνηθεί η βοήθεια και να ξεκινήσουν αμέσως οι αλλαγές που χρειάζονται από μια νέα κυβέρνηση που να μπορεί να τις πραγματοποιήσει... ("Επιτέλους κυβερνήστε!", Το Βήμα, 16/6/2011).
Καθ' ότι, αν δεν σε τρομοκρατήσει ένας περισπούδαστος και βαθυστόχαστος αναλυτής, ποιός θα σε τρομοκρατήσει; Ο περιπτεράς της γωνίας; Όμως, ο αρθρογράφος συνεχίζει το κείμενό του με τρόπο αξιοπρόσεκτο για τις συμβουλές του που θυμίζουν προβλέψεις:
Απαραίτητη προϋπόθεση η αξιοποίηση των έμπειρων στελεχών του ΠΑΣΟΚ στα οποία θα πρέπει να δοθεί ουσιαστικός ρόλος. Χωρίς συλλογικές διαδικασίες και ισχυρό πολιτικό κέντρο καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να λειτουργήσει. Καλή η ανανέωση και οι δοκιμές σε καιρό πολέμου όμως οι πειραματισμοί είναι επικίνδυνοι. Οι φίλοι δεν αρκούν. Ιδίως όταν οι πρώτοι που θα πρέπει να πειστούν είναι οι βουλευτές του ΠαΣοΚ. Εξίσου σημαντικό, ωστόσο, είναι να μετάσχουν προσωπικότητες με ευρύτερη εμβέλεια τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς. Είναι το μόνο αντίδοτο στην πληγωμένη αξιοπιστία της κυβέρνησης. Χωρίς όλα αυτά, χωρίς άμεση κινητοποίηση, είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να αποφύγουμε τον «ξαφνικό θάνατο» (...) Ποιος μπορεί όμως να πάρει σήμερα το ρίσκο των εκλογών; (στο ίδιο).
Όταν ο Παντελής έγραφε το παραπάνω άρθρο, ήταν καλοκαίρι του 2011. Πέντε μήνες αργότερα, ο εμπνευσμένος αρθρογράφος θα γινόταν υπουργός επικρατείας στην δοτή κυβέρνηση συνεργασίας ΠαΣοΚ-ΝΔ-ΛαΟΣ, με πρωθυπουργό τον αρχιτραπεζίτη Παπαδήμο. Απολύτως φυσικό...
Αφήνω για το τέλος ένα άρθρο που ο Παντελής δημοσίευσε στην Εφημερίδα "΄Εθνος" την περασμένη Κυριακή, δηλαδή την παραμονή τής υπουργοποίησής του (εντελώς συμπτωματικά!). Το άρθρο είχε τίτλο "Η απόφαση του Κουβέλη και το εκκρεμές του Κύρκου" και ο διασύνδεσμος που σας δίνω για διασταύρωση θα σας βγάλει στο προσωπικό ιστολόγιο του μεγαλοδημοσιογράφου, επειδή η πρόσβαση σε κείμενα του Καψή στον ιστοτόπο τής εφημερίδας είναι αδύνατη (!) για άγνωστους λόγους. Προσέξτε:
Ο Αντ. Σαμαράς θα έχει σίγουρα μετανιώσει για την απόφασή του να κλείσει αιφνιδιαστικά την ΕΡΤ και να προκαλέσει πολιτική κρίση. Από τη μια στιγμή στην άλλη έβαλε υπό αμφισβήτηση όλα όσα είχαμε πετύχει τη χρονιά που πέρασε. Κι αν δεν ήταν η θαρραλέα στάση του κ. Βενιζέλου σήμερα θα βρισκόμασταν και πάλι ακριβώς εκεί που ήμασταν το 2012 και με το ίδιο δίλημμα: μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, συνέχιση του μνημονίου ή ανοιχτή χρεοκοπία. Το μείζον ζήτημα βέβαια είναι αν η κυβέρνηση θα έχει τη δύναμη να προχωρήσει ή αν σε λίγους μήνες θα βρεθούμε ξανά σε κρίση. Είναι στο χέρι των δύο εταίρων. Οχι μόνο να κάνουν την επανεκκίνηση αλλά να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για μια στρατηγική συμμαχία που θα ξεπερνά τον ορίζοντα της τετραετίας. Αν ο κ. Σαμαράς όμως ξεκίνησε την κρίση, η απόλυτη ευθύνη για την κατάληξή της και για το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε βαρύνει αποκλειστικά τη ΔΗΜΑΡ και τον κ. Φ. Κουβέλη. Ο οποίος απέδειξε με τον πιο χειροπιαστό τρόπο ότι όλη αυτή η φιλολογία για «Αριστερά της ευθύνης» ήταν λόγια του αέρα. Γιατί βέβαια όσο και αν προσπαθήσει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς η τύχη της ΕΡΤ είναι σημαντικότερη από την τύχη της χώρας. Ιδίως όταν και η ΔΗΜΑΡ αναγνωρίζει την ανάγκη ριζικής εξυγίανσής της.
Τα πάντα με δέκα αράδες: μπράβο στον Σαμαρά για τις επιτυχίες "τη χρονιά που πέρασε"- συγχαρητήρια στον Βενιζέλο για την "θαρραλέα στάση" του - μπινελίκι στον Κουβέλη για το "αδιέξοδο" (σ.σ.: είδατε κανένα αδιέξοδο πουθενά;) - πρόσκληση στην κυβέρνηση "να προχωρήσει" και στους δυο εταίρους "να κάνουν την επανεκκίνηση" - ελπίδα πως η συνεργασία ΝΔ-ΠαΣοΚ θα συνεχιστεί και μετά την τρέχουσα τετραετία. Α! Και ο υπέροχος αφορισμός "κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς η τύχη της ΕΡΤ είναι σημαντικότερη από την τύχη της χώρας" (με άλλα λόγια: εμείς νοιαζόμαστε για τον τόπο και η ΕΡΤ να πάει να γαμηθεί).
Όπως εύκολα συνάγεται από όλα τα παραπάνω, η υπουργοποίηση του Παντελή δεν προέκυψε απλώς ως φυσιολογική γέννα αλλά ως αδήριτη ανάγκη. Διάολε, με δεδομένο ότι ο Σίμος ο Ανήσυχος είναι κλεισμένος αλλού, αν δεν γίνει υφυπουργός ραδιοτηλεόρασης αυτός που λέει "δε γαμιέται και η ΕΡΤ...", ποιός θα γίνει;
ΥΓ: Άραγε, εκείνος ο δόλιος ο πατέρας, όταν του είπε η μαμμή πως έκανε αγόρια, της έδωσε ρεγάλο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου