Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

31 Δεκεμβρίου 2011

"Ανανέωση"

Τούτη τη μέρα, που ξεψυχάει το 2011, φτάνει η ώρα τού απολογισμού για όλους. Οι επικούριοι αναρωτιούνταν κάθε βράδυ "πη έπραξα, πη δ' έρριξα, τι δε μοι δέον ουκ ετελέσθη (= τί έκανα, τί δεν έκανα, τί απ' αυτά που έπρεπε να κάνω δεν έγινε)". Σήμερα, καθώς αναδιφούμε στην χρονιά που φεύγει, μακάρι να μη διαπιστώσουμε ότι ήταν μια χαμένη χρονιά.

Όμως, επειδή ο λόγος ο δικός μου είναι πολύ πεζός και πολύ φτωχός, ας αφήσουμε τον Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή να μας μιλήσει για τα χαμένα χρόνια, με τον δικό του σπαρακτικό τρόπο, μέσα από το ποίημά του "Ανανέωση":


Εκεί που μοίραζαν τα χρόνια
για τον καθένα
πήγα κι εγώ.

"Εσείς", μου λένε, "τί τα θέλετε και πόσα;"
"Είκοσι", λέω, "είκοσι, ν' αλλάξω τον κόσμο!"

Τα ξόδεψα και πήγα ξανά:
"Δώστε μου άλλα είκοσι, ν' αλλάξω τον κόσμο!"

Πάνε και τούτα.

Σαν ξαναπήγα με διώξαν:
Να μας στείλετε", μου είπανε, "το γιο σας..."


(Από την συλλογή τού Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη")

Δεν υπάρχουν σχόλια: