Οι εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 εξελίσσονται σε θρίλλερ. Ο "Ελληνικός Συναγερμός" του στρατάρχη Παπάγου κερδίζει την πρωτιά με 36,53% και 114 έδρες, αλλά η ΕΠΕΚ του Πλαστήρα (23,49% και 74 έδρες) με τους Φιλελεύθερους του Σοφοκλή Βενιζέλου (19,04% και 57 έδρες) συγκεντρώνουν μια μικρή αλλά αναμφισβήτητη πλειοψηφία στην βουλή (131 έδρες έναντι 127 όλων των άλλων κομμάτων). Οι αμερικανοί θέλουν τον κεντρώο Πλαστήρα, επειδή πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση κέντρου θα βοηθήσει στον κατευνασμό του μετεμφυλιοπολεμικού κλίματος. Το παλάτι κωλυσιεργεί αλλά η θέληση των αμερικανών κερδίζει και, τελικά, την 1η Νοεμβρίου η κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης.
Στς προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, ο Πλαστήρας δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη όλων των κυβερνήσεων και δίνει υποσχέσεις για σταθερότητα των τιμών, επέκταση των διανομών με δελτίο, αύξηση των εξαγωγών, περιορισμό των κρατικών δαπανών, φορολογική διακιοσύνη, πάταξη της φοροδιαφυγής, ενιαία κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, εκσυγχρονισμό της παιδείας κλπ. Παράλληλα, τονίζει τα έργα για την ανασυγκρότηση της χώρας και αναφέρεται στα εγγειοβελτιωτικά έργα, στην συνέχιση του εξηλεκτρισμού, στον μηχανικό εξοπλισμό της γεωργίας κλπ. Όμως δεν λέει κουβέντα για σιδηροβιομηχανία, υψικαμίνους και εργοστάσια ενέργειας , υπακούοντας στην θέληση των αμερικανών, οι οποίοι δεν θέλουν με τίποτε την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας μιας και θέλουν να έχουν αυτοί τον έλεγχο.
Η διακυβέρνηση Πλαστήρα χωλαίνει τόσο στις σχέσεις της κυβέρνησης με τους αμερικανούς όσο και στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων του τόπου. Η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται αλλά η επιβαλλόμενη από τους αμερικανούς αντιπληθωριστική πολιτική εμφανίζει τις πρώτες συνέπειες. Ο πληθωρισμός, ο οποίος οφείλεται στις υπέρμετρες κρατικές δαπάνες (κυρίως λόγω της συμμετοχής μας στον πόλεμο της Κορέας), εξανεμίζει το εισόδημα των ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων, την ώρα που οι αμερικανοί απαγορεύουν αυστηρά την χορήγηση οποιασδήποτε αύξησης στους μισθούς των εργαζομένων.
Ο Πλαστήρας καλεί στην Ελλάδα τον διακεκριμμένο οικονομολόγο Κυριάκο Βαρβαρέσσο ως σύμβουλο της κυβέρνησης, για να μελετήσει την οικονομική κατάσταση της χώρας. Στην περίφημη έκθεσή του, η οποία καλύπτεται από μεγάλη μυστικότητα (το εμπιστευτικό της τμήμα δόθηκε στην δημοσιότητα μόλις τον Απρίλιο του 1953!), ο Βαρβαρέσσος γράφει ότι, ενώ το εθνικό εισόδημα ανέβηκε 50% κατά την τριετία 1950-1952, οι πραγματικοί μισθοί και τα ημερομίσθια παρέμειναν καθηλωμένα. Και καταλήγει ο Βαρβαρέσσος: "Εκ τούτων, μόνον εν συμπέρασμα είναι δυνατόν. Ότι έχη επέλθει σημαντική ανακατανομή του εθνικού εισοδήματος εις όφελος των επιχειρηματιών και των οπωσδήποτε εξαρτωμένων εκ της τάξεως αυτής προσώπων".
Υπό τέτοιες συνθήκες, είναι φυσικό να ξεσπούν απεργιακοί αγώνες αλλά οι αμερικανοί παραμένουν ανένδοτοι στην αντιπληθωριστική πολιτική και απαγορεύουν αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων. Παράλληλα δε, εξακολουθούν να αντιτίθενται σε κάθε εκτέλεση μεγάλου έργου για την εκβιομηχάνιση της χώρας. Η στάση τους αυτή δημιουργεί τριβές με την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα η αμερικανική Αποστολή να αρνηθεί την χορήγηση πιστώσεων από το σχέδιο Μάρσαλ (παρά το ότι αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος αυτού του σχεδίου) για να αρχίσει το υδροηλεκτρικό έργο του Αχελώου. Σε επιστολή του προς τον Βενιζέλο, ο αρχηγός της Αποστολής ισχυρίζεται ότι τα χρήματα θα δοθούν όταν το έργο σχεδιαστεί με μεγαλύτερη προσοχή και πιο οργανωμένα. Λίγες μέρες αργότερα, οι αμερικανοί απαγορεύουν στην κυβέρνηση να συμπεριλάβει στο πρόγραμμα ανασυγκροτήσεως την ίδρυση βιομηχανιών φωσφορικών λιπασμάτων και καυστικής σόδας.
Ενδεικτική της αμερικανικής θρασύτητας είναι η παρέμβαση του αμερικανού πρέσβυ, του διαβόητου Πιουριφόυ, σε ομιλία που εκφώνησε στις 19 Οκτωβρίου στο "Προπέλλερ Κλαμπ". Σ' αυτή την ομιλία, ο Πιουριφόυ καθόρισε την ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική της ελληνικής κυβερνήσεως: αιματηρές οικονομίες, έλεγχος των τιμών, ενίσχυση του προγράμματος διανομών, επιτάχυνση του νομοθετικού έργου που απαιτούσαν οι αμερικανικές επενδύσεις στα πλαίσια των διμερών συμβάσεων (Κούπερ κλπ). Και τόνισε, προκλητικώτατα: "η κυβέρνησις οφείλει να εφαρμόση επειγόντως αντιδημοτικά μέτρα".
Το αμερικανικό σχέδιο είναι σαφές. Ο Πλαστήρας επελέγη για να ξεθυμάνει την μετεμφυλιακή ένταση. Μετά απ' αυτό, έπρεπε να απομακρυνθεί για να δοθεί η εξουσία στον στρατάρχη Παπάγο και στην δεξιά. Έτσι, η κυβέρνηση του Κέντρου έπρεπε να πάρει όλα τα -απαραίτητα για τους αμερικανούς- αντιλαϊκά μέτρα ώστε να φθαρεί όσο το δυνατόν συντομώτερα. Οι αμερικανοί, λοιπόν, για να πετύχουν τον σκοπό τους, δεν δίστασαν να οδηγήσουν τις λαϊκές τάξεις στην εξαθλίωση και να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας. Και με την αριστερά στο περιθώριο, στις φυλακές και στις εξορίες, το σχέδιό τους θα εφαρμοζόταν εύκολα και άνετα.
Στς προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, ο Πλαστήρας δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη όλων των κυβερνήσεων και δίνει υποσχέσεις για σταθερότητα των τιμών, επέκταση των διανομών με δελτίο, αύξηση των εξαγωγών, περιορισμό των κρατικών δαπανών, φορολογική διακιοσύνη, πάταξη της φοροδιαφυγής, ενιαία κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, εκσυγχρονισμό της παιδείας κλπ. Παράλληλα, τονίζει τα έργα για την ανασυγκρότηση της χώρας και αναφέρεται στα εγγειοβελτιωτικά έργα, στην συνέχιση του εξηλεκτρισμού, στον μηχανικό εξοπλισμό της γεωργίας κλπ. Όμως δεν λέει κουβέντα για σιδηροβιομηχανία, υψικαμίνους και εργοστάσια ενέργειας , υπακούοντας στην θέληση των αμερικανών, οι οποίοι δεν θέλουν με τίποτε την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας μιας και θέλουν να έχουν αυτοί τον έλεγχο.
Η διακυβέρνηση Πλαστήρα χωλαίνει τόσο στις σχέσεις της κυβέρνησης με τους αμερικανούς όσο και στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων του τόπου. Η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται αλλά η επιβαλλόμενη από τους αμερικανούς αντιπληθωριστική πολιτική εμφανίζει τις πρώτες συνέπειες. Ο πληθωρισμός, ο οποίος οφείλεται στις υπέρμετρες κρατικές δαπάνες (κυρίως λόγω της συμμετοχής μας στον πόλεμο της Κορέας), εξανεμίζει το εισόδημα των ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων, την ώρα που οι αμερικανοί απαγορεύουν αυστηρά την χορήγηση οποιασδήποτε αύξησης στους μισθούς των εργαζομένων.
Ο Πλαστήρας καλεί στην Ελλάδα τον διακεκριμμένο οικονομολόγο Κυριάκο Βαρβαρέσσο ως σύμβουλο της κυβέρνησης, για να μελετήσει την οικονομική κατάσταση της χώρας. Στην περίφημη έκθεσή του, η οποία καλύπτεται από μεγάλη μυστικότητα (το εμπιστευτικό της τμήμα δόθηκε στην δημοσιότητα μόλις τον Απρίλιο του 1953!), ο Βαρβαρέσσος γράφει ότι, ενώ το εθνικό εισόδημα ανέβηκε 50% κατά την τριετία 1950-1952, οι πραγματικοί μισθοί και τα ημερομίσθια παρέμειναν καθηλωμένα. Και καταλήγει ο Βαρβαρέσσος: "Εκ τούτων, μόνον εν συμπέρασμα είναι δυνατόν. Ότι έχη επέλθει σημαντική ανακατανομή του εθνικού εισοδήματος εις όφελος των επιχειρηματιών και των οπωσδήποτε εξαρτωμένων εκ της τάξεως αυτής προσώπων".
Υπό τέτοιες συνθήκες, είναι φυσικό να ξεσπούν απεργιακοί αγώνες αλλά οι αμερικανοί παραμένουν ανένδοτοι στην αντιπληθωριστική πολιτική και απαγορεύουν αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων. Παράλληλα δε, εξακολουθούν να αντιτίθενται σε κάθε εκτέλεση μεγάλου έργου για την εκβιομηχάνιση της χώρας. Η στάση τους αυτή δημιουργεί τριβές με την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα η αμερικανική Αποστολή να αρνηθεί την χορήγηση πιστώσεων από το σχέδιο Μάρσαλ (παρά το ότι αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος αυτού του σχεδίου) για να αρχίσει το υδροηλεκτρικό έργο του Αχελώου. Σε επιστολή του προς τον Βενιζέλο, ο αρχηγός της Αποστολής ισχυρίζεται ότι τα χρήματα θα δοθούν όταν το έργο σχεδιαστεί με μεγαλύτερη προσοχή και πιο οργανωμένα. Λίγες μέρες αργότερα, οι αμερικανοί απαγορεύουν στην κυβέρνηση να συμπεριλάβει στο πρόγραμμα ανασυγκροτήσεως την ίδρυση βιομηχανιών φωσφορικών λιπασμάτων και καυστικής σόδας.
Ενδεικτική της αμερικανικής θρασύτητας είναι η παρέμβαση του αμερικανού πρέσβυ, του διαβόητου Πιουριφόυ, σε ομιλία που εκφώνησε στις 19 Οκτωβρίου στο "Προπέλλερ Κλαμπ". Σ' αυτή την ομιλία, ο Πιουριφόυ καθόρισε την ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική της ελληνικής κυβερνήσεως: αιματηρές οικονομίες, έλεγχος των τιμών, ενίσχυση του προγράμματος διανομών, επιτάχυνση του νομοθετικού έργου που απαιτούσαν οι αμερικανικές επενδύσεις στα πλαίσια των διμερών συμβάσεων (Κούπερ κλπ). Και τόνισε, προκλητικώτατα: "η κυβέρνησις οφείλει να εφαρμόση επειγόντως αντιδημοτικά μέτρα".
Το αμερικανικό σχέδιο είναι σαφές. Ο Πλαστήρας επελέγη για να ξεθυμάνει την μετεμφυλιακή ένταση. Μετά απ' αυτό, έπρεπε να απομακρυνθεί για να δοθεί η εξουσία στον στρατάρχη Παπάγο και στην δεξιά. Έτσι, η κυβέρνηση του Κέντρου έπρεπε να πάρει όλα τα -απαραίτητα για τους αμερικανούς- αντιλαϊκά μέτρα ώστε να φθαρεί όσο το δυνατόν συντομώτερα. Οι αμερικανοί, λοιπόν, για να πετύχουν τον σκοπό τους, δεν δίστασαν να οδηγήσουν τις λαϊκές τάξεις στην εξαθλίωση και να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας. Και με την αριστερά στο περιθώριο, στις φυλακές και στις εξορίες, το σχέδιό τους θα εφαρμοζόταν εύκολα και άνετα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου